Tonijn, Blauwvin / Rode

Biologie

De blauwvintonijn kan tot 4,5 m lang worden, tot 700 kg wegen en tot 40 jaar oud worden. Ze worden geslachtsrijp van 4 tot 6 jaar. Net zoals andere tonijnsoorten is de blauwvintonijn een roofvis die zich voedt met andere vissoorten, zoals ansjovis en heek, maar ook met inktvissen en schaaldieren. Hij is een snelle zwemmer die in tegenstelling tot de meeste vissen zijn eigen lichaamstemperatuur kan regelen. Hierdoor kan hij overleven in water tussen 7 en 25°C in verschillende zones en dieptes. Blauwvintonijn is bijzonder kwetsbaar omwille van de lage voortplantingsgraad en het feit dat hij samenschoolt in de paaitijd, waardoor hij gemakkelijk opgevist kan worden.

Visserij

Tonijn verzamelt zich rond drijvende objecten om te jagen. Ringzegens met lokboeien (Fish Aggregation Devices, FAD) baseren zich op dit gedrag om tonijn aan te trekken en eenvoudig in groep te vangen. Het gebruik van deze techniek brengt echter ook bedreigde diersoorten in gevaar, zoals haaien, roggen, jonge tonijn en andere vissen die reeds overbevist zijn. Voor enkele van deze soorten is de tonijnvisserij één van de hoofdredenen van de achteruitgang van hun bestand. Wanneer er geen lokboeien gebruikt worden, is deze ongewenste vangst veel kleiner. Jonge tonijn wordt echter nog steeds gevangen. Traditionele en artisanale vangsttechnieken met hengels, handlijnen of vallen zijn selectief, produceren nauwelijks ongewenste vangst, hebben weinig teruggooi en weinig ecologische impact. De achteruitgang van roofdieren, zoals tonijnen, heeft een nefast effect op het mariene ecosysteem, de verschillende gemeenschappen en het voedselweb.

Beheer

In alle gebieden waar blauwvintonijn bevist wordt, zijn er regionale organisaties voor visserijbeheer (RFMO) werkzaam die aanbevelingen doen op het vlak van quota en minimumgroottes voor de tonijnvisserij, maar vaak niet in staat zijn om hun eigen regels op te leggen en af te dwingen.