Tonijn, Witte

Biologie

De witte tonijn kan tot 140 cm groot worden, zo’n 60 kg wegen en tot 10 jaar oud worden. Zoals alle tonijnsoorten is ook de witte tonijn een roofdier, een snelle zwemmer en voedt hij zich met andere vissen, schaaldieren en inktvis. Witte tonijn verzamelt zich in open zee in specifieke zones waar koude waterlagen aan het oppervlakte komen (opwelling). De vis gevangen door visserij met sleeplijnen (trolling) wordt voornamelijk verwerkt en in blik verkocht. De individuen gevangen met sleeplijnen (longlines of beuglijnen) worden vers verwerkt of ingevroren en als sushi gebruikt. Witte tonijn komt voor in de gematigde gebieden van de oceaan. In de Atlantische en Stille Oceaan kan er een onderscheid gemaakt worden tussen de noordelijke en de zuidelijke visbestanden. Witte tonijn wordt in België en Nederland ook verkocht onder de Nederlandse naam ‘albacore’. Niet te verwarren met de geelvintonijn (Thunnus albacares)!

Visserij

Kleine witte tonijn wordt gevangen met visserij met sleeplijn (trolling), terwijl grotere individuen worden gevangen met longlines of beuglijnen. Deze sleeplijnen hebben een ongewenste vangst van een aantal bedreigde soorten, zoals zeeschildpadden, zeevogels, haaien en roggen met weinig kans op overleven. Door het gebruik van aas kunnen deze technieken een impact hebben op de aasbestanden. Tonijn verzamelt zich rond drijvende objecten om te jagen. Ringzegens met lokboeien (Fish Aggregation Devices, FAD) baseren zich op dit gedrag om tonijn aan te trekken en eenvoudig in groep te vangen, deze techniek brengt echter ook bedreigde diersoorten in gevaar. Zonder de lokboeien, is de ongewenste vangst veel kleiner. Traditionele en artisanale vangsttechnieken (hengels of handlijnen) zijn beduidend selectief, produceren nauwelijks ongewenste vangst, hebben weinig teruggooi en weinig ecologische impact. Tonijnen, net zoals vele soorten in de ongewenste vangst, zijn roofdieren. De achteruitgang van deze roofdieren heeft een nefast effect op het mariene ecosysteem, de verschillende gemeenschappen en het voedselweb.

Beheer

In alle gebieden waar witte tonijn bevist wordt, zijn er regionale organisaties voor visserijbeheer (RFMO) werkzaam die aanbevelingen doen op het vlak van quota en minimumgroottes voor de tonijnvisserij, maar vaak niet in staat zijn om hun eigen regels op te leggen en af te dwingen. Een minimum aanlandingsmaat en totale toegestane vangsten zijn ingevoerd om de visbestanden te beschermen.