Zeebaars

Biologie

Zeebaars kan tot 1 m groot worden en weegt ongeveer 12 kg. Jonge zeebaars vormt scholen, maar naarmate ze ouder worden, verliezen ze hun sociale karakter. Zeebaars is een nachtelijke roofvis die zich voornamelijk voedt met weekdieren, schaaldieren en vissen. Om te paaien trekt zeebaars weg uit de kustwateren, om in grote groepen te verzamelen in dieper water. In de Golf van Biskaje valt dit gebeuren in januari-maart, in de zuidelijke Noordzee in de periode april-juni en in de tussenliggende gebieden van maart tot mei. Wilde zeebaars vist men in de zomer boven harde substraten (rotsige bodems, scheepswrakken…), in de winter meer in open water. In de Middellandse Zee is zeebaars één van de belangrijkste gekweekte vissoorten.

Visserij

Zeebaars wordt meestal gevangen in gemengde visserijen met (pelagische) sleepnetten. Bij het gebruik van bodemsleepnetten en boomkorren is er steeds een grote hoeveelheid ongewenste vangst aanwezig, vaak soorten die reeds bedreigd worden door overbevissing. Deze visserijen hebben ook een negatieve impact op de bodem. De netten worden immers over de bodem voortgesleept en vernietigen hierbij de bodemhabitats en de organismen die er leven zoals jonge vissen en bedreigde diersoorten. Door dit effect op de bodem, en het effect op verschillende populaties, wordt het hele ecosysteem beïnvloedt, wat langetermijngevolgen heeft. De netten in visserij in open water komen nauwelijks in contact met de bodem. De gevoelige bodemgemeenschappen blijven dus onaangetast. De ongewenste vangst met deze netten is laag, maar beschermende haaien en roggen, evenals dolfijnen en zeeschildpadden worden wel nog gevangen.

Aquacultuur

ZDe aquacultuur van zeebaars in netkooien en doorstroomsystemen hebben een grote ecologische impact. Om het hoge risico op ziektes en parasieten te vermijden, worden voedingstoffen, chemische stoffen en antibiotica toegevoegd aan het water waarin de kweeksoort zich bevindt. Deze toevoegingen beïnvloeden de voedselweb-interacties en de wilde populaties. Het afvalwater bevat een hoge concentratie nutriënten (wat leidt tot eutrofiëring van de omgeving), en leidt tot de verspreiding van ziektes en parasieten. Ontsnappingen uit de kooien kunnen leiden tot het kruisen van gekweekte en wilde soortgenoten.